تو انقد خوبی که مثل خودم نمیتونی و نباید فقط مال یه نفر باشی. ما جهان شمولیم. هزاره ها درماست و ما در هزاره ها تکرار می شیم. به همین دلیله که خیلی چیزارو بدون اینکه یادمون بدند بلدیم ولی بازم حتما نیاز بوده به دنیا بیاییم که چیزای جدید بیاموزیم و به دیگران و حتی خودمون کمک کنیم.
همونطور که جهانی درون ماست می تونیم جهانی رو هم سیراب کنیم.
هنوز مسائل جسمانی برای من سخته که مال یکنفر نباشم یا نباشی, ولی شاید اینم بخاطر نوع تربیت و خودخواهی ماهاست.
هروقت باتو هستم چشمه ی دلم قل می زنه چه جوشان وچه زلال!
فوران می کنه!
انقدر چاه مستراح بودم,انقدر در من استفراغ کردند و ریدندو شاشیدند وتف کردند که... ولی تحمل کردم, تا تمام اخلاط سینه شون و سنگینی بار دلشون رو روی کسی که نمیتونه تحمل کنه یا درک کنه خالی نکنن.
هرکسی این ظرفیت پالایش رو نداره که آلودگی های درون دیگران رو بگیره ولی از اونور آب زلال و تمیز بیرون بده و مثل خودشون کثیف وآلوده نشه.
چقدرررررر زجر کشیدم این میون, بماند; چقدر مردم و زنده شدم, چقدر سوختم و دوباره از خاکستر برخاستم بماند.
چقدر اعتماد به نفسم سرکوب شد, احساسم نادیده گرفته شد, چقدر تحقیر شدم هم, بازم بماند.
روزها میشد که برای روح تکانی دچار تشنجی می شدم که زجر و دردش ناگفتنیست. ولی باز هم گذشت و من باز برگشتم این بار پربارتر این بار پخته تر این بار مهرنوش تر...
اینها رو کسی میگه که یه زنه در کشوری که حتی زن بودن درش جرمه چه برسه به اینکه زنی بخواد خودش باشه و روی پای خودش و به مردی تکیه نکنه.
چه برسه به اینکه حریف صدها مرد دیگه هم باشه چه برسه به اینکه وقتی مردی کنارش بود نه تنها احساس حقارت نکنه بلکه اون مردراحساس ضعف بهش دست بده, ولی برای سرکوب احساس حقارتش زن رو آزار بده و به زور بخواد اونو تحت سلطه بگیره و روحشو زندانی و اسیر کنه.
اینجا حتی زن بودن جرمه, ننگه, واااااااااای به اینکه زیبا باشه, دانا باشه, کتابخون باشه و انسانیت رو درک کنه!
این آغازیا پیش درآمد یا پی رنگیست برای کتابی که در آینده خواهم نوشت به نام:"
کوه نور در چاه مستراح!"
عزیزم تو تنها عشق منی, تنها کسی که خود خود خودم بودم پیشت. تنها کسی که تا به این سن رسیدم مثلش ندیدم. تنها کسی که میفهمید میفهممش و همین یعنی یه دنیا.
امیدوارم از بعضی حقایق این کتاب ناراحت نشی و درک کنی. البته امیدوارم...
ولی به هرحال تو تنها کسی هستی که همیشه هستی...
شک نکن!
همونطور که جهانی درون ماست می تونیم جهانی رو هم سیراب کنیم.
هنوز مسائل جسمانی برای من سخته که مال یکنفر نباشم یا نباشی, ولی شاید اینم بخاطر نوع تربیت و خودخواهی ماهاست.
هروقت باتو هستم چشمه ی دلم قل می زنه چه جوشان وچه زلال!
فوران می کنه!
انقدر چاه مستراح بودم,انقدر در من استفراغ کردند و ریدندو شاشیدند وتف کردند که... ولی تحمل کردم, تا تمام اخلاط سینه شون و سنگینی بار دلشون رو روی کسی که نمیتونه تحمل کنه یا درک کنه خالی نکنن.
هرکسی این ظرفیت پالایش رو نداره که آلودگی های درون دیگران رو بگیره ولی از اونور آب زلال و تمیز بیرون بده و مثل خودشون کثیف وآلوده نشه.
چقدرررررر زجر کشیدم این میون, بماند; چقدر مردم و زنده شدم, چقدر سوختم و دوباره از خاکستر برخاستم بماند.
چقدر اعتماد به نفسم سرکوب شد, احساسم نادیده گرفته شد, چقدر تحقیر شدم هم, بازم بماند.
روزها میشد که برای روح تکانی دچار تشنجی می شدم که زجر و دردش ناگفتنیست. ولی باز هم گذشت و من باز برگشتم این بار پربارتر این بار پخته تر این بار مهرنوش تر...
اینها رو کسی میگه که یه زنه در کشوری که حتی زن بودن درش جرمه چه برسه به اینکه زنی بخواد خودش باشه و روی پای خودش و به مردی تکیه نکنه.
چه برسه به اینکه حریف صدها مرد دیگه هم باشه چه برسه به اینکه وقتی مردی کنارش بود نه تنها احساس حقارت نکنه بلکه اون مردراحساس ضعف بهش دست بده, ولی برای سرکوب احساس حقارتش زن رو آزار بده و به زور بخواد اونو تحت سلطه بگیره و روحشو زندانی و اسیر کنه.
اینجا حتی زن بودن جرمه, ننگه, واااااااااای به اینکه زیبا باشه, دانا باشه, کتابخون باشه و انسانیت رو درک کنه!
این آغازیا پیش درآمد یا پی رنگیست برای کتابی که در آینده خواهم نوشت به نام:"
کوه نور در چاه مستراح!"
عزیزم تو تنها عشق منی, تنها کسی که خود خود خودم بودم پیشت. تنها کسی که تا به این سن رسیدم مثلش ندیدم. تنها کسی که میفهمید میفهممش و همین یعنی یه دنیا.
امیدوارم از بعضی حقایق این کتاب ناراحت نشی و درک کنی. البته امیدوارم...
ولی به هرحال تو تنها کسی هستی که همیشه هستی...
شک نکن!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر