رفتن از این دنیای کثیف سرشار از شادمانیست, آنهم برای بزرگ بانویی که همه عمر بر زنانگی خود متعهد ماند و با بی عدالتی ها علیه زنان جنگید.
او خوب زندگی کرد و خوب رفت.
چرا مردم باید با گریه زاری و تیکه تیکه کردن خود مثلا به درگذشته احترام خود را نشان دهند.
با گرامیداشت یادش با دست به دست شدن برای عمل به آرزوهایش به ایشان احترام میگذاریم.
بعد از چند روز اندوه و ناباوری تازه باورم شد و دلم برایش تنگ شده.
نمیگویم چرا رفتی؟
ولی من بی قرارم, به سر سودای آغوش تو دارم...
آسوده بخواب, دیگر آرام باش, ما بی قراری هایمان را با هم تقسیم می کنیم تا تحملشان آسان تر شود.
مهم نیست جسمت کجا به خاک هدیه شده, مهم یاد روح زیبا و پرشورت است که هماره در قلب تک تک دوستارانت زنده است.
بدرود بزرگ بانوی غزل
بدرود بزرگ مادر ایرانی
بدرود...
